Nog twee weken.
Dan gaan we weer los.
De bergen in.
Dit jaar is Italië weer aan de beurt.
Voor de tweede keer gaan we klimmen in de Dolomieten.
Het wordt voor mij tocht nummer 7.
Door Bob, Gerwin, Bart, Hans, Lex, Roelant en mij omgedoopt in Onze Stoere Mannentocht.
Bart heeft de vijfdaagse route uitgestippeld.
Op de kaart wordt de route aangeduid als ‘Anstrengend’.
Vrij vertaald: Afmattend.
Iedere dag om 06.30 uur opstaan.
Ontbijten.
Lunch smeren.
Rugzakken om.
En dan de ongerepte natuur in.
Klimmen.
Klauteren.
Klettersteigen.
Tegen de avond bereiken we onze nieuwe slaapplek.
Iedere jaar kijk ik er naar uit.
Maar ook ieder jaar zie ik er tegen op.
Ik zeg het eerlijk.
Mijn gedachten zijn dan: ‘Kan ik het wel?’
‘Houd ik het wel vol?’
‘Wat als ik last krijg van hoogtevrees?’
‘Wat als ik een blessure krijg?’
‘Wat als we niet op tijd de volgende hut bereiken?’
Echter ieder jaar houd ik het vol.
Geen hoogtevrees.
Geen blessures.
Altijd een warme hut om in de slapen.
Wat is dat toch in ons hoofd?
Waarom denken we zo vaak in angst?
Terwijl er ook zoiets als vertrouwen bestaat.
Angst houdt velen af van hun dromen, volgende stappen of nieuwe ervaringen.
Angst gaat altijd over wat er mis kan gaan.
Het leeft in je hoofd.
Als angst gaat over de dingen die niet bestaan, dan is het honderd procent verbeelding.
Je maakt je dus druk over wat er kan gebeuren.
Het is simpelweg niet aanwezig in het hier en nu.
Dus is het niet de realiteit.
Dus waarvoor zou je bang zijn?
Let maar eens op als je iemand vraagt ‘Wat houd je tegen?’
Dan krijg je nooit antwoord als een muur, een slagboom en een ingestorte brug.
Dan krijg je iets ‘fantastisch’ te horen.
De fantasie van de ander.
Houd je eigen fantasieën eens tegen het licht.
Bestaan ze echt?
Want iets dat er niet is bestaat niet.
Dus kan je gewoon de dingen doen waar je bang voor bent.
Italië, here I come!
– Ivo
