Twee dagen nadat ik mijn voorstel verstuurd had belde ik haar op.
‘Heb je mijn voorstel ontvangen?’ vroeg ik haar.
‘Jazeker’ zei Mariëlle, ‘dank daarvoor.’
‘Hoe gaat het beslissingsproces nu verder?’ vroeg ik.
‘Ik heb je voorstel doorgestuurd naar het hoofdkantoor.’
‘Dus dan kan het nog wel even duren voordat de beslissing valt.’ zei ze.
‘Op het hoofdkantoor gaan ze wikken en wegen.’
‘Nadenken, vergelijken, doorrekenen.’
‘Twijfelen, argumenteren, erop terugkomen.’
‘Dat soort dingen.’
‘En voor hetzelfde geld stellen ze op het hoofdkantoor de beslissing nog even uit.’
‘We moeten maar hopen dat ze op het hoofdkantoor de juiste beslissing nemen.’
‘Want dat gebeurt niet altijd!’
‘Oké, afwachten dan maar…’ zei ik.
Buikkantoor
Mariëlle belde mij echter binnen het uur terug.
‘Ivo, we zijn eruit!’ zei ze enthousiast.
‘Ik mag je feliciteren. We gaan met jou in zee!’
‘Dank je wel’ was mijn reactie.
‘Ja’ vervolgde ze, ‘we hebben een goed gevoel bij jou. Dat geeft ons vertrouwen.’
‘Wat is de beslissing snel gevallen.’ zei ik enigszins verbaasd.
‘Ja’ zei Mariëlle, ‘ik had je voorstel ook nog even doorgestuurd naar het buikkantoor.’
‘Daar beslissen ze razendsnel.’
‘Ze nemen daar altijd direct een beslissing.’
‘Vaak ook nog de juiste!’ lachte Mariëlle.
‘Ze moeten dan wel nog even in gevecht met het hoofdkantoor.’
‘Maar als het hoofdkantoor goed naar ze luistert winnen ze vrijwel altijd.’
‘Op die gasten van het buikkantoor kan je altijd vertrouwen…’
🙂
