Langzaam kruipen we omhoog.
Iedereen wordt stil.
Je hoort alleen nog het tandwiel dat de wagentjes naar boven trekt.
Dan bereiken we op het hoogste punt.
Klik.
Even staan we stil.
Dan.
Alle remmen los!
En met een snelheid van bijna 80 kilometer per uur denderen we naar beneden.
Twee loopings en twee kurkentrekkers.
3,5 G kracht op je lijf.
2 minuten later is het weer voorbij.
‘Nog een keer!’, roept mijn zoon.
De wachtrij is inmiddels opgelost.
Dus zijn we direct weer aan de beurt bij de Python in de Efteling.
Een achtbaan is een mooie metafoor voor persoonlijke groei.
Zeg maar voor de-beste-versie-van-jezelf-worden.
In een wachtrij ga je met kleine stapjes vooruit.
Je merkt het nauwelijks.
Het duurt en duurt.
Voor sommigen zal het hierbij blijven.
Echte grote stappen maken zit er voor hen niet in.
Ze volgen de massa.
En ze durven niet in te stappen als ze aan de beurt zijn.
Jij wel.
Jij hebt lef.
Jouw reis gaat beginnen.
Instappen!
De veiligheidsbeugel gaat omhoog.
Om plaats voor jou te maken.
Je voelt jouw hart sneller kloppen.
Jouw adrenaline gaat stromen.
Er is ook twijfel.
Moet ik dit wel doen?
Je doet de beugel naar beneden.
Uitstappen kan niet meer.
Je hebt ervoor gekozen om te groeien.
Dus ga je omhoog.
Laat je daarbij inspireren door een coach, je omgeving, een boek of een opleiding.
Net als dat wagentje dat ook niet alleen op eigen kracht omhoog gaat.
Op het hoogste punt ga je los.
Een rollercoaster.
Je wordt heen en weer geslingerd.
Je maakt een vrije val.
En je schiet weer omhoog.
Je voelt de kick van het persoonlijk groeien.
Armen in de lucht.
Dan kom je weer even tot stilstand.
Je stapt uit.
Je hebt het gedaan.
Een glimlach op je gezicht.
Het trotse gevoel in je lijf.
‘Nog een keer’, zeg je tegen jezelf.
Je bent niet meer te stoppen.
Voor jou geen wachtrij.
Je moet wel lef hebben.
– Ivo
